Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Για την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»...

Την περασμένη βδομάδα ζήσαμε πραγματικά συνταρακτικά γεγονότα, ένα «πολιτικό θρίλερ» όπως θα το περιέγραφαν και οι αγαπητοί κατά τα άλλα σχολιαστές της πολιτικής επικαιρότητας (Πρετεντέρης, Καψής, Πορτοσάλτε κλπ). Ποιο ήταν αυτό το πολιτικό θρίλερ; Το ερώτημα που πλανιόταν όλη τη βδομάδα ήταν ποιος τελικά θα αναλάβει τον πρωθυπουργικό θώκο. Θα είναι πρόσωπο κοινής αποδοχής; Θα είναι τεχνοκράτης; Θα είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας; Πολλά ονόματα παίζανε αλλά σίγουρα όλοι είχαμε ένα πράγμα κατά νου. Ότι όποιος και να ήταν ο πρωθυπουργός ή αλλιώς καπετάνιος η αλλιώς ο «εθνικός σωτήρ» η πολιτική που θα ακολουθούσε θα ήταν η ίδια. Αυτό μπορεί να το δει κανείς κοιτώντας γιατί μπήκε αυτή η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας (σωτηρίας για ποιον;) και με τι σκοπό μπήκε.

Εδώ και 2 χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει να τσακίσει όποια δικαιώματα και κατακτήσεις είχε ο εργαζόμενος λαός, ώστε να του φορτώσει τις συνέπειες τις καπιταλιστικής κρίσης. Μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, κατήργησε τις συλλογικές συμβάσεις, ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο όσο όσο παραδίδοντας στρατηγικής και μη σημασίας επιχειρήσεις στους ιδιώτες, επιβάλει όλο και μεγαλύτερη φορολογία στους εργαζόμενους μειώνοντας παράλληλα τη φορολογία των επιχειρήσεων και δίνοντας επιχορηγήσεις σε αυτές. Με άλλα λόγια προωθεί μία πολιτική εξαθλίωσης για τον εργαζόμενο λαό, που όμως δίνει ανάσα κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο (ενδεικτικά το α’ τρίμηνο του 2011 οι 8 από τις 13 τράπεζες είχαν καθαρά κέρδη κατά μέσο όρο 55 εκατομμύρια ευρώ). Παράλληλα με την εφαρμογή αυτής της πολιτικής ο λαός έχει δείξει έντονα τη διάθεση να αντισταθεί. Οι πανεργατικές απεργίες, οι δύο 48ωρες απεργίες, οι κλαδικές απεργίες διαρκείας, οι σχεδόν καθημερινές κινητοποιήσεις του κόσμου δείχνουν μία διάθεση ανατροπής της κυβέρνησης αυτής και της πολιτικής της. Ο φετινός Οκτώβρης ήταν ιδιαίτερα θερμός μιας και στις 19 και 20 η πανεργατική απεργία είχε τρομερή συμμετοχή και ήταν από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις μετά την μεταπολίτευση. Επίσης στις 28 οκτωβρίου, ο λαός έδειξε ξεκάθαρα ποιο είναι το πραγματικό νόημα της αντίστασης μετατρέποντας τις παρελάσεις σε μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια την κατάρρευση, αφ’ ενός γιατί δεν κατάφερε να εφαρμόσει στο έπακρο τις πολιτικές επιταγές της ΕΕ, του ΔΝΤ και των αγορών λόγω των αντιθέσεων που υπήρχαν σε κομμάτια του ελληνικού και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και αφ’ ετέρου λόγω του βάρους του λαϊκού παράγοντα. Έτσι αποφάσισαν πως είναι η ώρα να προωθήσουν μια κυβέρνηση αστικής ενότητας...εεε λάθος, εθνικής ενότητας για να το λέμε και «σωστά». Δηλαδή μία κυβέρνηση προσωρινή που θα εγγυηθεί την εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα καθώς και τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου όπου μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τη 10χρονη επιτήρηση της οικονομικής πολιτικής από την ΕΕ, νέο δάνειο 130 δις προκειμένου «να μειωθεί το χρέος και να γίνει διαχειρίσιμο», τη νέα επιβολή μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις καθώς και κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικής παροχής. Άρα η ουσία της πολιτικής θα μείνει η ίδια. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Η λιτότητα πάλι θα είναι κυρίαρχη πολιτική επιλογή, οι μειώσεις σε μισθούς συντάξεις καθώς και η περαιτέρω συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα συνεχιστούν. Έτσι μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Παπαδήμος δεν ήρθε για να μας βγάλει από την κρίση λόγω ανικανότητας των πολιτικών. Ήρθε για να συνεχίσει το έργο της κυβέρνησης με σκοπό να περάσει ακόμα χειρότερα μέτρα τσακίζοντας οποιαδήποτε εργατική και λαϊκή κατάκτηση και να έχει τη συναίνεση του αστικού μπλοκ εξουσίας (μιας και η συναίνεση με την κοινωνία είναι κάτι που πλέον δεν επιζητείται). 

Με την κίνηση τους αυτή (τοποθέτηση τεχνοκρατών στη θέση πολιτικών) οι ευρωπαίοι εταίροι πάντως προσπαθούν να περάσουν και το εξής μήνυμα. Βασιζόμενοι στην προπαγάνδα του προηγούμενου διαστήματος περί ανίκανων πολιτικών, σάπιου πολιτικού συστήματος, προσωπικής ιδιοτέλειας υπουργών κλπ προσπαθούν να χτίσουν μία λογική ότι άξιος να κυβερνάει είναι ένας που ξέρει από οικονομικά και διοίκηση πολύ καλά(τεχνοκράτης), υπονοώντας ότι οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν από οικονομικά και διοίκηση και γι’ αυτό υπήρξε κρίση. Αυτό το μήνυμα είναι αρκετά επικίνδυνο επειδή είναι μία προσπάθεια να περάσει τη λογική ότι σε μία ταξικά διαχωρισμένη κοινωνία, μπορεί να υπάρξει μία ουδέτερη πολιτική, με άλλα λόγια μία πολιτική η οποία δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο(δηλαδή κόβει και από τους έχοντες και από τους μη έχοντες) και είναι επιστημονικά ορθή και εν τέλει νομοτελειακή. Με άλλα λόγια η λιτότητα, η άρνηση του δικαιώματος στην εργασία καθώς και το πετσόκομμα των δικαιωμάτων μας, μας παρουσιάζεται σαν κάτι που είναι επιστημονικά ορθό, γι’ αυτό για να γίνει πιο αποτελεσματικά χρειάζεται ένας τεχνοκράτης, δηλαδή παρουσιάζεται σαν κάτι το οποίο για να γίνει χρειάζεται επιστημονική γνώση και όχι πολιτική βούληση. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Η πολιτική αυτή πατάει σε τακτικές και στρατηγικές επιλογές του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Είναι η επιλογή που διασφαλίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου εις βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων καθώς επίσης είναι η πολιτική που διαλέγει να υπερασπίσει τα κέρδη του τσαλαπατώντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. 

Σαν νεολαία και αυριανοί ή τωρινοί εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η πολιτική αυτή δεν είναι μονόδρομος. Εφαρμόζεται γιατί ακριβώς θέλουν να βγει το κεφάλαιο αλώβητο από αυτή την καπιταλιστική κρίση εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας και γι’ αυτό επιστρατεύουν ότι τεχνάσματα μπορούν (κυβέρνηση αστικής ενότητας, «τεχνοκράτη» πρωθυπουργό, βόμβες προπαγάνδας περί αναγκαιότητας της εφαρμογής της πολιτικής αυτής από τα ΜΜΕ) για να μας πείσουν ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε αυτή την πολιτική. Όμως δεν θα τους περάσει. Πρέπει να δώσουμε μάχη ενάντια στα σχέδια τους!
 
Η μάχη αυτή δεν είναι ατομική, πρέπει να δοθεί συλλογικά και οργανωμένα. Το επόμενο διάστημα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να επιστρέψει στις γενικές συνελεύσεις και να συμβάλει αποφασιστικά μαζί με όλη τη νεολαία και τον εργαζόμενο λαό στον αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης σε παιδεία, εργασία και δημοκρατικές ελευθερίες. Να επιστρέψουμε στους δρόμους και τις πλατείες, να γιγαντώσουμε τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις, να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας, για να ανατρέψουμε, τα χαράτσια, τα μνημόνια, την εργασιακή εφεδρεία και τις αντιλαϊκές πολιτικές τους και όλους όσους υποθηκεύουν τις ζωές και το μέλλος μας. Να βγουν στην εφεδρεία κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου