Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Να διαλέξουμε πλευρά...

Από τις πρώτες μέρες στη σχολή πολλά ερωτήματα γεννιούνται σε καθένα μας σε σχέση με την επίθεση που δέχεται η νεολαία και οι εργαζόμενοι, σε σχέση με το παρόν και το μέλλον μας. Σε τι Πανεπιστήμιο μας φέρνουν, σε τι περίοδο, τι θα γίνει μόλις τελειώσουμε από εδώ, αν μπορούμε να τελειώσουμε, τι γίνεται με όλες τις πορείες και τις απεργίες, γιατί άργησε να ξεκινήσει το εξάμηνο, μπορεί άραγε οι αγώνες να είναι νικηφόροι; Σε αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και θα έρθουν μόνο μέσα από συλλογική συζήτηση και συλλογικές εμπειρίες.

Από την πλευρά μας, σαν Α.Ε.Π.-Ε.Α.Α.Κ. προσπαθούμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα ανώτερα να απαντήσουμε από την σκοπιά των δικαιωμάτων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γνωρίζουμε ότι η διεθνή, δομική οικονομική κρίση του καπιταλισμού έχει οδηγήσει τις αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο να επιτίθονται βάρβαρα στα δικαιώματα των λαών για να μπορέσουν από την πλευρά τους να υπερβούν την κρίση και τα αποτελέσματά της. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι γι΄αυτήν την κατάσταση φταίει η κακή διαχείρηση του καπιταλισμού και βεβιασμένες πολιτικές επιλογές ενώ η πραγματικότητα είναι πως για αυτήν την κρίση φταίει το ίδιο το σύστημα που γεννάει τέτοιες κρίσεις. Διαμορφώνουν και διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα μια εντελώς νέα και βάρβαρη κατάσταση για την νεολαία και τους εργαζόμενους. Γι’ αυτό και κόβουν μισθούς, συντάξεις και δαπάνες, διαλύουν κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις, δημιουργούν το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης για την νεολαία, επιτίθονται στην εκπαίδευση, δημιουργούν στρατιές ανέργων χωρίς δικαιώματα, ευέλικτων, ανασφάλιστων. Καλλιεργούν τον φόβο και την τρομοκρατία, επιβάλλουν την μιζέρια και την μαζική κατάθλιψη.

Σε αυτήν την πραγματικότητα, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας...

Υπάρχει ο δρόμος της υποταγής, του ατομικού δρόμου, της λογικής ότι μόνος μου, αν μοχθήσω, αν φάω καναν άλλον θα τα καταφέρω. Η λογική που οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής-«αυτά είναι για τα κόμματα και τους πολιτικούς, τι με νοιάζει εμένα, εγώ κοιτάω την δουλειά μου και καλό είναι και αυτοί να κάνουν το ίδιο»! Αυτή η λογική δίνει την δυνατότητα σε όλους αυτούς που περνάνε αυτά τα μέτρα και που φέρνουν τον λαό όλο και πιο κοντά στην εξαθλίωση να χαίρονται. Να μην έχουν να φοβηθούν τίποτα, να μην ανησυχούν. Καταδικάζει μια ολόκληρη γενιά στην απάθεια και στην απομόνωση!

Υπάρχει όμως και ένας άλλος δρόμος. Αυτός της συλλογικής διεκδίκησης, του συλλογικού αγώνα και της στράτευσης πάνω σε ιδανικά και αξίες πολύ ανώτερες από αυτές της ατομικότητας, του προσωπικού κέρδους, και της αγοράς. Είναι η πίστη ότι μέσα από τους αγώνες μας όλοι μαζί μπορούμε να παλέψουμε και να κερδίσουμε. Η λογική ότι η πολιτική δεν είναι μόνο γι’ αυτούς αλλά είναι για όλους και όλοι μπορούμε με βάση τα συμφέροντά μας για μια καλύτερη ζωή να τους ανατρέψουμε. Η αντίληψη ότι όλοι οι λαοί μπορούν να αγωνιστούν για να ξετινάξουν από πάνω τους τα δεσμά αυτού του συστήματος της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης, της καταστροφής της φύσης και των πολέμων. Η αξιοπρέπεια του να μην αφήνεις τις εξελίξεις να τρέχουν αλλά να τις διαμορφώνεις μα βάση τις ανάγκες μας!

Εμείς σαν επιλέγουμε τον δεύτερο δρόμο, αυτόν της συλλογικής διεκδίκησης. Πιστεύουμε ότι αυτό το βάρβαρο σύστημα μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Η ΕΑΑΚ, 20 χρόνια τώρα, βρίσκεται σε ολες τις μεγάλες κοινωνικές και νεολαιίστικες μάχες και παλεύει για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής σε παιδεία και εργασία. Βρισκόμαστε στο πλευρό των εργαζομένων και της νεολαίας και παλεύουμε για δημόσια δωρεάν παιδεία, δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια!
 
Όλοι στον αγώνα για τα σύγχρονες ανάγκες μας σε παιδεία και εργασία!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου