Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 3 ΜΗΝΕΣ ΤΩΡΑ;;




Πριν από τρεις μήνες, όταν δηλαδή ανακοινώθηκαν οι απολύσεις στους διοικητικούς υπαλλήλους των ιδρυμάτων, άρχισε μία από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων ετών. Οι διοικητικοί υπάλληλοι πολλών ιδρυμάτων απάντησαν αμέσως στα μέτρα της κυβέρνησης με μαζικές γενικές συνελεύσεις και απεργίες διαρκείας. Το πρώτο διάστημα ίσα ίσα που είχε ακουστεί ότι τα ιδρύματα παραμένουν κλειστά λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων αλλά και των καταλήψεων που είχαν αποφασιστεί από πολλούς φοιτητικούς συλλόγους όχι μόνο ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους διοικητικούς υπαλλήλους που χάνουν την δουλειά τους αλλά και ως μάχη για το δικό μας πανεπιστήμιο, το δικό μας μέλλον που καταστρέφεται καθημερινά με κάθε απόφαση της κυβέρνησης και της τρόικας. Μέτα από κάποιες εβδομάδες άρχισαν ξαφνικά τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ να νοιάζονται για τους φοιτητές και τους πρωτοετείς που χάνουν το εξάμηνο και βρίσκονται δέσμιοι των απεργών, είδαμε "ανεξάρτητους" φοιτητές να διαδηλώνουν υπέρ του ανοιχτού πανεπιστημίου, ακούσαμε απειλές για εισβολή των δυνάμεων καταστολής στους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου. Με δυο λόγια η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κάθε μέσο που είχε στη διάθεση της, από τα ΜΜΕ και την καταστολή μέχρι το "διάλογο" και τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, προκειμένου να κάμψει αυτόν τον αγώνα των διοικητικών και των φοιτητών. Οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ παρά τις δυσκολίες κράτησαν το κεφάλι ψηλά και συνέχισαν τον αγώνα κάνοντας στην άκρη την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, οργανώνοντας των αγώνα τους μέσα από τις διαδικασίες μαζικών γενικών συνελεύσεων και την απεργιακή επιτροπή. Σε αυτό το σημείο μπαίνουν και δύο πολύ κρίσιμα ερωτήματα. Πρώτον, τι ήταν αυτό που ώθησε τους εργαζόμενους σε έναν τόσο μεγάλο αγώνα; Νίκησε αυτός ο αγώνας; Και δεύτερον τι σημαίνουν για εμάς  και το πανεπιστήμιο οι απολύσεις των διοικητικών; Γιατί όλο αυτό το διάστημα οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται δίπλα στους απεργούς και παλεύουν μαζί τους;

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα είναι σημαντικό να δούμε ότι πλέον κάθε μάχη που δίνεται σε κάθε κλάδο είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα δεν είναι μια μάχη διότι απλώς χειροτερεύουν οι όροι διαβίωσης του εκάστοτε κλάδου που χτυπιέται από την βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης αλλά μία μάχη για την ίδια τη ζωή. Σε ένα σύστημα που καταρρέει δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από απολύσεις ανεργία και εξαθλίωση. Πρώτα και κύρια αυτό το καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και αυτό είναι που τους ώθησε να πάνε τόσο μακριά. Για να δούμε τι έχει καταφέρει αυτός ο αγώνας μέχρι τώρα αρκεί να δούμε το αδιέξοδο στο οποίο έφερε την κυβέρνηση και το υπουργείο αφού οδηγήθηκαν σε κινήσει πανικού όπως το να παραπέμψουν τον πρύτανη σε πειθαρχικό ή και να καλέσουν σε ένα "διάλογο" τους απεργούς ένω δεν είχε να προτείνει κάτι ουσιαστικό και το μόνο που κατάφερε είναι να δείξει το δικό του αδιέξοδο. Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ και των φοιτητών πήρε χαρακτηριστικά που αποτελούν τομή για το εργατικό και φοιτητικό κίνημα που συνδέθηκαν στην πράξη. Η λειτουργία της απεργιακής επιτροπής σε αντιπαράθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που προσπάθησε επανειλημμένως να μπλοκάρει τον αγώνα, η διάρκεια και το μέγεθος του αγώνα καθώς και τα αυστηρά πολιτικά που πήρε και ταρακούνησε για άλλη μια φορά τα κοντά ποδάρια αυτής της κυβέρνησης που χτυπά ανελέητα κάθε αγωνιζόμενο κλάδο για να δείξει την δήθεν σταθερότητά της.

Όσον αφορά τώρα το δεύτερο ερώτημα. Μετά το κούρεμα των αποθεματικών του ΕΚΠΑ κατά 75% από το περιβόητο
PSI το 2012 και τη σταδιακή αλλά σταθερή περικοπή παροχών όπως σίτιση και στέγαση έρχεται ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα που έχει δεχθεί το πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια, οι απολύσεις του διοικητικού προσωπικού. Πέρα από τις προφανείς συνέπειες που έχει κάτι τέτοιο στην άμεση λειτουργία του πανεπιστημίου πρέπει να δούμε και με ποιο τρόπο και τι όρους θα συνεχίσει να λειτουργεί το πανεπιστήμιο εάν τελικά τα καταφέρει. Τις ελλείψεις σε προσωπικό θα έρθουν να τις αναλάβουν εργολάβοι με εργαζόμενους που θα πληρώνονται με μισθούς πείνας και ατομικές συμβάσεις εργασίας. Θα δούμε κανονικά επιχειρήσεις να γίνονται χορηγοί του πανεπιστημίου καθώς από κάπου θα πρέπει να βρεθούν τα χρήματα για την λειτουργία του ιδρύματος. Αυτές φυσικά θα επιβάλλουν το δικό τους νόμο στις σχολές με απόλυτα ελεγχόμενα προγράμματα σπουδών, ερευνητικά προγράμματα κλπ. Το έργο δεν τελειώνει εδώ όμως. Υπάρχει ήδη σχεδιασμός από την μεριά της κυβέρνησης για περαιτέρω λουκέτα στις σχολές με το "Αθηνά 2" και τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας των ιδρυμάτων και ενοποίηση γνωστικών αντικειμένων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου. Μετά το θέσπισμα των ν+2 ετών ως όριο για τις σπουδές είναι αναμενόμενο ότι θα έρθουν διαγραφές φοιτητών που ξεπερνούν αυτό το όριο. Η εντατικοποίηση των  σπουδών θα γίνει με τρομακτικούς ρυθμούς εάν εμείς δεν κάνουμε κάτι γι αυτό. Προβλέπονται εξάμηνα 14 εβδομάδων και εξεταστικές 3 εβδομάδων!! Επιπλέον ήδη στα μεταπτυχιακά σε κάποια τμήματα υπάρχουν δίδακτρα και υπάρχει πρόταση από διάφορους φορείς και προβλέπεται και στον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας των ιδρυμάτων η επιβολή διδάκτρων στα προπτυχιακά προγράμματα. Κάτι για το οποίο το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει αμέτρητες μάχες προκειμένου να διασφαλίσει τη μη υλοποίηση του.
 
Η απάντηση λοιπόν που πρέπει να δώσουμε δεν είναι να μείνουμε άπραγοι, να σκύψουμε το κεφάλι και να στραφούμε στον ατομικό δρόμο διαιωνίζοντας τη λογική το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Αντίθετα χρειάζεται να αγωνιστούμε, να συσπειρωθούμε με τους εργαζόμενους για την προάσπιση του δημοσίου πανεπιστημίου και την κατάκτηση του μέλλοντος που θέλουμε! Να οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στο σύστημα που προάγει τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση και να ανοίξουμε το μόνο δρόμο εξόδου από αυτό, τον δρόμο της ανατροπής του και της οργάνωσης της ζωής μας όπως εμείς θέλουμε και ονειρευόμαστε! Τα όνειρα μας εφιάλτες τους!


               Α.Ε.Π.              Ε.Α.Α.Κ.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου