Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Λίγα λόγια για τη θεωρία των δύο άκρων

                                       Λίγα λόγια για την  ‹‹Θεωρία των δύο άκρων››


Τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά τα πρόσφατα γεγονότα με την τραμπούκικη επίθεση σε συνδικαλιστές του Π.Α.ΜΕ στο Πέραμα, καθώς και τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της φασιστικής Χρυσής Αυγής, παρατηρείται μια έντονη προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και το κεντρικό πολιτικό σκηνικό της περιβόητης ‹‹θεωρίας των άκρων››. Τι είναι λοιπόν αυτή η θεωρία; Η άποψη αυτή πρεσβεύει ότι τόσο ο φασισμός όσο και η αριστερά και το εργατικό κίνημα  παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αποτελούν ιδεολογική  έκφραση της βίας, γι’αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται από ίσες αποστάσεις, κάτι που οδηγεί λίγο πολύ στην ταύτιση του ενός με το άλλο.
Κατ’ αρχάς , πρώτο θεμελιώδες λογικό σφάλμα αυτής της οπτικής είναι η ταύτιση της βίας εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου, η δίκαια αντίδραση των εργαζομένων στην καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και στην ένταση της εκμετάλλευσης τους από το κεφάλαιο, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα αυτή τη βία από μέρους της αστικής τάξης, η οποία σήμερα εκφράζεται πολιτικά από τα κυβερνητικά – και μη- αστικά κόμματα καθώς και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ), ως κάτι ειρηνικό και ηθικό . Επιχειρείται λοιπόν ένας καλλωπισμός της βάρβαρης μνημονιακής  πολιτικής του κεφαλαίου , ξεκόβοντας ιδεαλιστικά τους πολιτικούς χώρους από τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν . Οι υπερασπιστές αυτής της άποψης εντέχνως αποκρύπτουν ότι ο φασισμός αποτελεί ιστορικά το μακρύ χέρι του μεγάλου κεφαλαίου , την πιο αντιδραστική και βίαιη μορφή υπεράσπισης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φασίστες , με τη δικαιολογία του εθνικού συμφέροντος, είναι οι πιο θερμοί υποστηρικτές του τσακίσματος της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο , και βρίσκονται μονίμως απέναντι από τις δίκαιες διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος , λοιδορώντας και προσπαθώντας να καταστείλουν τους αγώνες του.
Από την άλλη ο χώρος της αριστεράς , ιδιαίτερα το πιο επαναστατικό και πρωτοπόρο κομμάτι της, βρίσκεται πάντα στη γραμμή της προάσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, παλεύοντας για την χειραφέτηση τους και την βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, με απώτερο σκοπό την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γι’ αυτό στέκεται τόσο δυναμικά απέναντι στους φασίστες ,γνωρίζοντας ότι αποτελούν την πιο δυναμική επίθεση της εργοδοσίας σε βάρος των εργαζομένων. Η άμυνα και οι δίκαιες διεκδικήσεις του λαού ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και στην επιδείνωση των συνθηκών ζωής του είναι λοιπόν αδύνατο να συγκριθεί  με τους  τραμπούκους υπερασπιστές του κεφαλαίου και της μνημονιακής πολιτικής.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ρητορείες περί ‹‹δύο άκρων›› βρίσκονται στο καθημερινό λεξιλόγιο πολλών φιλελεύθερων δημοσιογράφων και δημοσιολόγων, ακραιφνών υπερασπιστών της κυβερνητικής πολιτικής , οι οποίοι δείχνουν να προβληματίζονται από τη βία της αριστεράς , αλλά δε τους απασχολεί καθόλου η επιδείνωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, το τσάκισμα των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Ουσιαστικά προτρέπουν  το λαό να μην αντιδράσει στην εξαθλίωση της ζωής του, να καθηλωθεί στον «αναπαυτικό» καναπέ και στο νανούρισμα της τηλεόρασης του. Για το λόγο αυτό κουνάνε αυστηρά  το δάχτυλο στους εργαζόμενους, όταν αυτοί παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Διαχρονικά η στάση των ΜΜΕ προετοίμαζε την άνοδο και εγκαθίδρυση του φασισμού. Την περίοδο της κατοχής οι εφημερίδες, στο πλευρό της προδοτικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, καλούσαν το λαό να μην αντισταθεί, χυδαιολογώντας απέναντι στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, επιρρίπτοντας στη μαχητική έκφραση της λαϊκής αντίστασης τις ευθύνες για τις εκτελέσεις και τα ολοκαυτώματα που έκαναν οι ναζί. Η τακτική είναι παλιά και δοκιμασμένη. Καταδικάζοντας αόριστα τη βία από όπου και αν προέρχεται επιχειρούν να νομιμοποιήσουν στην ουσία τους φασίστες στη συνείδηση του κόσμου, αποκρύπτοντας την αλήθεια, ότι δηλαδή αποτελούν μια άλλη μορφή έκφρασης της πολιτικής των αστικών κομμάτων  ενάντια στις διεκδικήσεις των εργαζομένων .
Γι’ αυτό ο μόνος δρόμος για το εργατικό κίνημα είναι , ανατρέποντας παράλληλα την αστική πολιτική, να τσακίσει τους ποιο θερμούς εκπρόσωπους της, τους φασίστες,  απομονώνοντας τους και στέλνοντας τους για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
                                                                  


                                                            ΑΕΠ - ΕΑΑΚ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου