ΜΕ 400 ΕΥΡΩ ΔΕ ΖΕΙΣ... ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ

Η ανεργία και η απάντησή μας στα σχέδιά τους

Ο «νέος, μορφωμένος, άνεργος και εξαγριωμένος Έλληνας» είναι μια από τις βασικές ταυτότητες της κρίσης στην Ευρώπη, όπως παρατηρούσε και η εφημερίδα Guardian σε ένα εκτενές αφιέρωμα για τη κατάσταση της ελληνικής νεολαίας τον Αύγουστο του 2011. Σήμερα στην ελληνική αγορά εργασίας τα πολλά πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά είναι μάλλον πρόβλημα παρά προσόν. Αρκετοί είναι οι νέοι που αποκλείονται από θέσεις εργασίας ως «υπερβολικά επαρκείς» (overqualified) ενώ ακόμη και στις λίγες περιπτώσεις που μπορεί να βρεθεί αυτή η δουλειά, η γνώση που έχει αποκτηθεί είτε δεν αναγνωρίζεται από την εργοδοσία είτε η αμοιβή της είναι εξευτελιστική.

Πολλές ακόμη μπορεί να είναι οι αφηγήσεις για ένα φαινόμενο που έχει διττή εικόνα. Από τη μία η ανεργία αυτή καθ’ αυτή και από την άλλη η φύση της εργασίας. Για μια σειρά κλάδων τα όρια αυτά (ανεργία- απασχόληση) είναι βέβαια πλέον δυσδιάκριτα. Ο κύκλος υποαπασχόλησης, ανεργίας, περιστασιακής εργασίας, ετεροαπασχόλησης και πάλι ανεργίας είναι καθεστώς για μεγάλο κομμάτι της νεολαίας.Η ανεργία σκαρφαλώνει κάθε μήνα φτάνοντας στο 17,5% στα επίσημα στοιχεία, με τους άνεργους να ξεπερνούν κατά πολύ τους 800.000. Από το Σεπτέμβρη του 2010 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2011 οι νέοι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 230.000, ενώ κάθε μήνα περίπου 20.000 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους. Το πρόβλημα είναι πιο έντονο στη νεολαία (46,4% το Σεπτέμβρη), με τον έναν στους δύο νέους να είναι άνεργοι. Το μέλλον προμηνύεται μαύρο με τις επιχειρήσεις να απολύουν συνεχώς, ενώ η νέα δανειακή σύμβαση της φτώχειας και της εξαθλίωσης που από κοινού αποφάσισαν κυβέρνηση και τρόικα, θα εκτινάξει τον αριθμό των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η σύγχρονη πραγματικότητα που επιβάλλει η χούντα ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου είναι μισή δουλειά-μισή ζωή. Ανεργία, εφεδρεία και στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλειά μαύρη, ανασφάλιστη, με μισθούς πείνας και εξαντλητικά ωράρια. Απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους τη στιγμή που αυτοί συνεχίζουν να πλουτίζουν. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ελληνικής Χαλυβουργίας, όπου ο βιομήχανος Μάνεσης  προχώρησε σε απολύσεις 50 εργατών και απειλεί να συνεχίσει με μειώσεις μισθών κατά 40% και ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, όταν αυτή αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ελληνικής βιομηχανίας και αύξησε ραγδαία την παραγωγή και τα κέρδη της(!) σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Την ίδια στιγμή τα σχολεία συγχωνεύονται ή κλείνουν, οι μαθητές μένουν χωρίς δασκάλους, βιβλία, θέρμανση και λιποθυμούν από ασιτία, ενώ 17.000 αδιόριστιοι και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί περιμένουν να βρουν δουλειά. Τομείς που κατά κόρον εργάζεται η νεολαία όπως ο ΟΤΕ και γενικά οι τηλεπικοινωνίες τριπλασιάζουν τα κέρδη τους αλλά μειώνουν τους μισθούς και απολύουν κατά χιλιάδες.

Δεν είναι, λοιπόν, ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ούτε ότι δεν υπάρχουν δουλειές, ούτε ότι δεν έχουμε αρκετά εφόδια(αποδεδειγμένα είμαστε η πιο μορφωμένη γενιά) , αλλά ότι για το κεφάλαιο η κρίση αποτελεί ευκαιρία για την αύξηση της κερδοφορίας του και φυσικά για την παγίωση των νέων εργασιακών σχέσεων της φτώχειας και της ανασφάλειας. Προκειμένου ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του και το μεγάλο κεφάλαιο να βγει αλώβητο απ’ αυτήν, ΕΕ, ΔΝΤ, κυβερνήσεις, τραπεζίτες, βιομήχανοι και εργοδότες φέρνουν μια νέα «μαύρη» εργασιακή πραγματικότητα. Τα αλλεπάλληλα Μνημόνια, το Μεσοπρόθεσμο, ο εφαρμοστικός νόμος, η νέα δανειακή σύμβαση, το κούρεμα αλλά και τα αποτελέσματα της τελευταίας Ευρωσυνόδου έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Γενικευμένη στάση πληρωμών των εργοδοτών προς τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, μείωση αποζημιώσεων απόλυσης κατά 60%, νέες μειώεις στον ελάχιστο μισθό, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφεδρεία, νέο καθεστώς προσλήψεων (1 πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις με σύνταξη) και δεν έχει τελειωμό.

Βεβαίως η ανεργία αποτελεί και αναπόσπαστο στοιχείο του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος αλλά και αναγκαίος κρίκος για την αναπαραγωγή του όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι προσπαθούν να την εξαλείψουν. Το σύστημα, η εργοδοσία, η κυβέρνηση αξιοποιούν την ανεργία, την ύπαρξη του «εφεδρικού στρατού εργασίας» για: α) Να μειώσουν συνολικά τους μισθούς και τα μεροκάματα και των ήδη εργαζόμενων και κυρίως των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας κάτω από την απειλή της απόλυσης και της εύκολης αντικατάστασης του εργαζόμενου από τους χιλιάδες εργαζόμενους  β) Να γενικεύσουν τη ζώνη της ημιεργασίας-ημιαπασχόλησης και γενικότερα της ελαστικής εργασίας, κάνοντάς την κανόνα και όχι εξαίρεση – ιδιαίτερα για τις νέες εργατικές γενιές. γ) Να μεταφέρουν ένα μέρος του κόστους εργασίας και του κόστους ασφάλισης από τον εργοδότη στο κράτος και από αυτό στους εργαζόμενους μέσω της φορολογίας (επιδοτούμενες προσλήψεις). δ) Να αντικαταστήσουν τα επιδόματα ανεργίας με ενισχύσεις που χορηγούνται στους εργοδότες, ώστε να προσλάβουν ή να καταρτίσουν ανέργους. ε) Να ισχυροποιήσουν κοινωνικά και πολιτικά τη θέση τους συνολικά απέναντι στη μισθωτή εργασία και τη νεολαία.

 

Η νεολαία και με πιο αναβαθμισμένο τρόπο οι φοιτητές, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της πολιτικής. Είμαστε τα πειραματόζωα στη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνουν. Πλάι στην ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων έρχεται και η επίθεση στην παιδεία. Ο νόμος-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου θα μας βγάζει και με την βούλα πλέον στην ανεργία, στην μετανάστευση ή στη μαύρη εργασία των 400 ευρώ, με την κατάργηση των πτυχίων(ταυτόχρονα με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας), την υποβάθμιση των μορφωτικών μας δικαιωμάτων, τη δια βίου κατάρτιση και το αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων και να επαναπιστοποιείται το δικαίωμά μας στην εργασία. Τελικά δημιουργεί ένα εργαζόμενο χωρίς καμία γνωστική επάρκεια και συλλογική κατοχύρωση και άρα φτηνό και ευέλικτο. Μας θέλουν χωρίς βιβλία, χωρίς παιδεία, χωρίς δικαιώματα και ελπίδα για το μέλλον, εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης.

Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και του ατομικού δρόμου, οι άνεργοι πρέπει να πάψουν να είναι ψηφία σε στατιστικές και να αποκτήσουν πρόσωπο και φωνή. Αυτό το ρόλο καλείται να παίξει η Πρωτοβουλία κατά της ανεργίας και των απολύσεων και άλλες πρωτοβουλίες που θα πάρουμε το επόμενο διάστημακαι μέσα στις σχολές . Όμως αυτό μόνο του δεν αρκεί. Πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα ζει υπό ένα μόνιμο καθεστώς ελαστικής εργασίας και ανεργίας, ενώ ένα άλλο κομμάτι θα περάσει στην εξαθλίωση και στο περιθώριο. Το μέτωπο της ανεργίας λοιπόν είναι ζήτημα του λαϊκού κινήματος, είναι αγώνας επιβίωσης για τη νεολαία και τους εργαζόμενους και εν τέλει για ολόκληρη την κοινωνία. Χρειάζεται οργάνωση στη γειτονιά, στο σωματείο, στο πανεπιστήμιο, κοινωνικά κέντρα και πρωτοβουλίες που όλα μαζί θα συντονίζονται σε μια ενιαία μορφή. Κάτι τέτοιο δε θα γίνει ούτε με λόγια, ούτε από το σπίτι μας. Μονό στο δρόμο, δίπλα στους εργαζομένους και σε όσους θίγονται εμείς οι νέοι, οι μελλοντικοί εργαζόμενοι θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα μέλλον που να μας χωράει, που να μην κατασκευάστηκε από κάποιους άλλους προκειμένου να σωθούν τα κέρδη τους. Είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να τσακίσουμε όλους αυτούς που φτιάχνουν αυτό το μέλλον για εμάς... Δε θα μας αναγκάσουνε να μεταναστεύσουμε... Θα τους στείλουμε εμείς στον αγύριστο για να ανοίξει ο δρόμος για τη δουλειά, τη ζωή και την κοινωνία των δικών μας αναγκών.

ΚΑΛΟΥΜΕ άνεργους, εργαζόμενους, σωματεία, επιτροπές από εργατικούς χώρους, φοιτητές και μαθητές, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς στη ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 15/3 , στις 11.00 στην ΟΜΟΝΟΙΑ!